open as in open ended...

(Bare with me for one of my rare English posts, hoping to touch a nerve in a broader community by changing the language.)
2012 is closing down with its typical previews, round-ups and some surprising good (local) news. And while such is not entirely my style, I feel myself pulling some last-months musings into an end-year sermon... Finally, reading these rather grim visions of the current state of affairs in the world-web-of-information, I'm desperately wanting to sketch up a road to hope and better times...

Concerning open. Openness. In its many forms.

My point today is that when we're using the word "open" these days in any of its conjunctions with the noun of your preference: society, data, source code, media, identity, web, culture, ... (or even VLD - sorry for the silly local politics joke) we often do it in a reflex to align with the mainstream fashion, but are we getting or addressing the same (correct?) ambition behind the word?

Techies will remember when the "free software" movement had to make the important semantics distinction between "free as in freedom" (libre) versus "free as in free beer" (gratis).  I think it's time to make  an equal clear statement about "open".

"open as in open cans"  versus "open as in open ended"

open cans

Many see "open" just in the sense of accessible. The strict counter-part of closed.

Look Sir: "The door is open".
I've opened the can. Quite ready to spill the beans, now! 

Allow me to call this: "the wikileaks kind of open". And allow me to lure you into a different open.

Before I do however.  Some nuance and contradiction is in order.  Because we do need open cans.
Trust me. Surely this last year (my first year as a public servant) I've seen my share of closed information systems, and I've started calling them "bases where data goes to die" rather then databases.

Surely getting the lid of the can is a thing we need, and it is in many ways the needed enabler or even the conditio sine qua non.

open ended

But is not the goal. Specially when we talk about open data, and surely when we talk about the obligation for governmental organizations in that area, we should remember that the goal is to have open access to data be a supporting means to the goal of an open society.
And if you can spare the time: do read up on the vision of Karl Popper on that.

The ambition behind "open" in this sense is to change your attitude in being the sole and indisputable source of wisdom and authority in any field, and to embrace the knowledge, better still even practically design for a future where the current center of gravity might be shifting. Yeah, falsifiability is that other Popper-word we should learn.

Techies could link this to the true nature of "open systems" - as it was described in the "Axioms of Web architecture".  I vividly remember reading about "The Test of Independent Invention" and experiencing one of the bigger "aha" moments in my life. Do let it sip in.

The "literature" or "narrative" way of looking at it is putting out your open data as an "open ended novel" - deliberately tickling the reader's own imagination to complete the story.

There is more to tell (there always is, and would that be proving my point?) about how we should translate this into practical guidelines and techniques for open data. We've even been working on that somewhat already but my guess (and yeah I'm often guilty of wishful thinking) is that 2013 will see many good resolutions in this area. I hope this small contribution to the discussion helps us getting our "open ambitions" right.

Jan Terlouw via John Rawls over milieu.

Gisteravond was de start van een nieuwe lezingen-reeks van liberales. De focus gaat deze keer (en belooft dat weer in 5 iteraties) naar de Amerikaanse filosoof John Rawls. Van de vorige reeks over Karl Popper had ik er de vorige jaren een drietal meegepikt.  Vooral "nonkel Herman" (Van Rompuy) en de Antwerpse doorgang van de Nederlandse premier blijven me bij. Genoeg alvast om met volle goesting naar Gent te togen: luisteren naar de vader van niemand minder dan de "Koning van Katoren".

De man is een liberaal (wist ik halvelings) maar ook een fysicus (no less!), en dat laatste gaf hem bij mij al meteen een extra streepje voor. De auteur was er duidelijk ook: helderheid en welbespraaktheid troef, en het gevolg laat zich raden: een best makkelijk te volgen en gebalanceerde uiteenzetting over niet noodzakelijk een makkelijk onderwerp. 

 Het verhalend kader van de avond "het gedachtengoed van John Rawls" deed me de voorbije avonden al wat rondsprokkelen naar weetjes en kanttekeningen.  Ik had het me kunnen besparen want de introductie van Dirk Verhofstadt zorgde voor de essentiële kadrering (gewoon ook te vinden in deze recente column).  De termen "de sluier van onwetendheid", "rechtvaardigheid", "billijkheid", het klassieke spanningsveld met vrijheid, maar vooral ook de historische setting en de relatie met andere filosofen Smith, Paine, Stuart-Mill, Popper kwamen daarbij kort aan bod. 

Na mijn zelf opgesnorde stukjes en de bevestiging daarvan in de intro was ik helemaal klaar voor een fundamentele aanpak van het concept rechtvaardigheid van het type ik versus jij, ik versus de samenleving, ik versus de staat, de scheeftrekking van of door belangengroepen, de werking in het politieke veld, de breuklijn ook soms tussen rechtspraak en rechtvaardigheid en de logische paradoxen en conflicten met vrijheid in een samenleving.  Ik bleef op mijn honger. 

We kregen een veel onverwachter verhaal voorgeschoteld: over de aanhoudende kaalslag van Moeder Aarde door het menselijk ras (de antropogene effecten op het milieu).  Onverwacht, maar niet onterecht.  De brug naar rechtvaardigheid werd gefundeerd door het citaat van Tomas Paine: “Mensen kunnen geen mensen bezitten; en zo heeft ook geen enkele generatie het recht om te beschikken over generaties die nog moeten komen”.  De milieu-vragen worden dus staalhard geplaatst als een kwestie van rechtvaardige verdeling/beschikbaarheid van de natuurlijke bronnen tussen wij nu en zij die het met wat we overlaten straks moeten doen. En laten we wel wezen, het milieu-probleem, door mijn gezelschap terecht gekoppeld aan het probleem van de overbevolking, is wellicht het meest prangende dat onze aandacht verdient.  (zie ook de link naar de lezing van Bartlett in dit eerdere stuk over Etienne Vermeersch) 

Alleen met de oproep (bijna aanval) van de spreker naar de wetenschappers had ik het wat moeilijk. Niet dat die mensen niet mogen aangesproken worden op hun maatschappelijke verantwoordelijkheid. Verre van.  En zijn positieve suggestie om wereldwijd en tegelijk op alle academische campussen ter wereld een soort schaduw-milieu-top te organiseren is ook zalig ondernemend, rebels en veelbelovend. Maar (ongewild?) sluipt in de aangebrachte verwoording (en versterkt door zijn antwoorden tijdens de vragen) een soort opdeling van onze maatschappij binnen.   Plots gaat het over wetenschappers versus politiek versus pers/media versus de rest. En daar heb ik het niet zo op begrepen. De juistere insteek wordt volgens mij netjes hier door Neil Degrasse Tyson (niet toevallig allicht ook een fysicus/wetenschapper) weergegeven: de mix en vertegenwoordiging van inzichten en beroepen uit de samenleving is vaak niet goed vertegenwoordigd in de politiek, en dat doet er geen goed aan. De vraag uit het publiek of we net een pleidooi hadden gekregen pro "bestuur door technocraten" had dus een veel minder zwart-wit scheidend antwoord kunnen krijgen, en dus eerder de vrolijke mêlée van ook technocraten mogen suggereren. 

Op zoek naar rechtvaardigheid moeten we ons dus misschien de vraag stellen of er voldoende gelijke doorstroming is van alle bevolkingslagen en afkomsten naar de grote invloedsferen in ons bestel: media/pers, kennis/wetenschap, bestuur/politiek,...  Allicht een insteek die in één van de komende John Rawls lezingen aan bod kan komen. 

PS: En voor wie het boeit: meer lezingen van dit allooi worden straks ook door skepp op de agenda gezet in dit boeiende "denkelag" initiatief. 

PS2: Ik weiger hier trouwens (iets te?) hardnekkig het predicaat 'liberaal' bij om het even welke 'filosoof' te plaatsen.  Het lijkt me al te vaak de after-thought van een latere generatie (vaak politici) die iemand of een bepaalde tendens willen claimen en/of voor hun kar spannen.  Te vergelijken met hoe politiek partijen een aantal jaren geleden om ter eerst "Open Source" in hun folders wilden plaatsen. Liberalen omwille van de "open vrijheden" - socialisten omwille van de mengeling aan "gratis + ontvoogding van de klant + bereikbaarheid voor iedereen" - groenen omwille van het "ecologisch gezond verstand en hergebruik". Voor mij nog steeds een duidelijk bewijs dat een goed idee van en voor iedereen een goed idee is.

Wat te doen? Zelf.

Brr. Geen fijn nieuws vandaag. En ik kan daar niet goed tegen.

Nee, geen aanklacht op de media. hoor (Toch nu nog niet. Media-ergernis haal ik meestal pas bij de speurtocht naar vermoede naweeën dagen nadien.) Het is het nieuws zelf natuurlijk. Dat nekt mijn al te graag gekoesterde waanbeeld dat het overal in de wereld steeds zó fijn is zoals ik het zou willen.

De idioot die in klasdiscussies in de humaniora ook steevast zou pleiten voor rabiaat pacifisme, dat was ik. Van dat puisterig gedram dat stelt dat we kinderen zonder wapenspeelgoed en soldaatjes moeten laten opgroeien.  (jaja, die maakbare mens daar gingen we voor) En van die heerlijk stroperige naïeviteit die weet dat (dan) alles goedkomt.

Ik heb er duidelijk nog last van.

"Zinloos Geweld" is andermaal de topic van de dag dus.  Een betreurenswaardig staaltje van de door Popper aangehaalde ingebouwde paradoxen van de open samenleving.  Mijn andere lievelingsdenker in dit soort kwesties is Bertrand Russel natuurlijk. Niet in het minst omdat hij van de ene op de andere wereldoorlog een schijnbare bocht maakt in zijn eigen houding.  Van strijdbaar pacifist in WO I naar de vader van het "Relative Political Pacifism" tijdens WO II:   Een realisme op zoek naar het minste van twee kwaden; afwegend wat de spelregels zijn voor zinvol geweld.  Motivaties voor een maatschappelijk organiseren van een geweldsmonopolie.

Vandaag is er weinig steun van al die boekenwijsheid, want zo, met al die nuance, gaat het al te snel van "Schop de mensen tot ze een geweten hebben" tot "Wat heeft het allemaal voor zin?"

Zelf doe ik het alvast wel.  En laat het ons gewoon meer met z'n allen doen. Dan kan het deste milder en onopvallender denk ik.  Niet echt schoppen natuurlijk, maar wel de verontwaardiging ongegeneerd tonen: mopperen dus. In het verweer gaan. Weerbaarheid tonen. Niet eens disonant eigenlijk, slechts net iets minder stil dan gewoonlijk toch eens de mening van de stille meerderheid te berde brengen. Van "Hé, die vuilbak stond toch echt niet te veraf." tot "Uw houding en gedrag is behoorlijk storend en associaal".  Lafhartig slim genoeg dus enkel nog op die plaatsen en momenten dat we er zelf geen klappen mee oogsten.  Geen groter gevaar lopend dan de karikatuur van de grumpy old man te worden.  Een nieuw maatschappelijk streven zeg maar, en voor de positivo's onder ons nog het liefst gedragen door een volgehouden zelf-opgelegde glimlach en opgewekte "goeiemorgen" om vooral te zorgen dat het niet zal nodig zijn.

Een vrolijk Pasen alvast.

Nuttigheidsgezever.

Schone titel. Gepikt van Radio1.

En dan denk ik:  Ah gut, onderwijs en de droom van de maakbare mens weer, de illusie ook van het ongeschreven blad dat de meester gaat volschrijven.  Alsof men de maatschappij gaat sturen door deze of gene richting aan te bieden.  Enige pragmatica zegt me dat als die richtingen niet meer bezocht worden of aanslaan, dat ze dan vanzelf niet meer gegeven worden me dunkt, nee? Nostalgia ammehoela, allez ja fijn voor bij een glas wijn of zo.  Doe mij maar piecemeal social engineering: "Pas U aan op wat er leeft, en duw zo goed mogelijk weg van het grootste en meest nijpende kwaad dat je in die leefwereld ontdekt."

En anderzijds mag het wel eens gedaan zijn met het overdreven promoten van richtingen waar ze uit hoofde van één of andere knelpuntjobbedenking dringend meer studenten moeten naartoe lokken. (En pas op, want "dringend" is dan sowieso met een delay van 3-5 jaar opleidingstijd, probeer dat dus aan een automatiserings-ingenieur uit te leggen. Ség.)

Aan de rand doet het me dan ook weer denken aan de "digitaal expert"stunt van Agoria laatst. (Juk zeg die redirect URI van die mannen bezien, rillingen!) En de fijne stukjes her en der daaromtrent.

Mijn gedachten erover toen onbezonnen ineens in een g+ comment geramd, en mijn overtuiging komt hierop neer:  De mix aan talenten in onze samenleving is voornamelijk de vrucht van wat er in de genepool aanwezig is.  Die genepool is voor ons soort door ruwweg een miljoen jaar of wat evolutie uitgesleten en daar ga je het mee moeten doen (ook de komende generaties me dunkt).  Geen geschrapte opleiding, torenhoge EU subsidie, of imago-marketing-campagne die dat wezenlijk verandert.

Ik laat in het midden of die campagnes erin slagen meer studenten naar een richting te krijgen, ik betwijfel alleen of we dat echt willen: lange termijn? educatief-technisch-pedagogisch? sociaal?

Nu mijn kinderen de overstap naar secundair en meer daarná aan het zetten zijn valt me weer op hoe moeilijk het onderwijs het heeft om voorbij het ongeschreven blad te zoeken naar de aanwezige structuur in het blad zelf (interesse en aanleg) en dát maximaal te exploiteren.

Elke keukenbouwer zal het U zeggen: werk mee met de tekening van het hout, vecht daar niet tegen.

O, en geen stenen naar het onderwijs alleen: de maatschappij (wij dus) erond helpt nu ook niet bepaald: die past zich ook niet op de meest natuurlijke manier aan aan de vruchten van zijn eigen vooruitgang.  Omtrent het tekort aan denkende medemensen in de technische branches denk ik dan spontaan dat met enige openheid rond dat denken veel nutteloos naast elkaar energie verstoken uit de weg geruimd kan worden. Maar dan komen we allicht weer uit bij de samen-werkings-paradox.

Breft, dit is mijn blog, dus hier heb ik gelijk.  Maar sloof je uit in de commentaren of op je eigen blog mocht je ook nog van dat (eigen gelijk) over hebben.

Tenslotte nog de transcript van mijn eerdere comment over de Agoria campagne (want g+ zal de gelinkt topic mogelijks enkel delen met de kringen van de originele poster):

Ik heb het niet bepaald op dit soort campagnes die vooral op terminologie en imago lijken te spelen... voor mij blijft het woord dat de lading dekt gewoon "ingenieur" (o wat ben ik heerlijk ouwerwets)
Qua klank vertelt dat in-gen-ieur mij vooral dat het in-de-genen moet zitten :-) 
In sé voer voor biologen dus. En ik laat het aan de sociologen of campagnes er dan in slagen mensen toch een hen-niet-natuurlijk-fittende studie-richting aan te smeren én aan de pedagogen helemaal of dat dan ook wenselijk is...Kijk, de hele vloot aan de zogenaamde digital natives ten spijt geloof ik echt dat het gehalte(=percentage) mensen dat de verwondering in zich draagt om te doorgronden hoe het (techniek) werkt en het dan ook te gaan verbeteren niet echt wijzigt, laat staan verhoogt.
Reden tot paniek is er volgens mij niet: met dat percentage redden we het best, volgens mij. Ik heb het dus ook al niet zo voor het doemdenken ook nie :-)
En dan is deze: http://trunc.it/jkhro ook weer leuk. Organizaties hebben nu eenmaal al te snel de neiging hun eigen bestaansreden tot doel op zich te verheffen.
Bottom line: voor mij is de maatschappelijke opdracht van een organizatie als Agoria eerder nakijken hoe door samenwerking en kennis-uitwisseling de beperkte schare techneuten die we voortbrengen maximaal kunnen ingezet worden ter bevordering van de samenleving. 
En om de cirkel rond te maken: Een ingenieur die dan ook nog zo slim is en passant een goed verkopend boek te schrijven zal dan allicht ook wat stereotiepen omtrent het imago kunnen doorprikken :)

Verantwoord. Voorbeeld.

Joepie! Blij toe dat het net vanmorgen zomeruur werd. Wakker geworden met spokende gedachten maar toen bleek het door de DST-kunstgreep gelukkig toch laat genoeg zodat ik gewoon mocht opstaan!

Spokende gedachten is een groot woord eigenlijk. Gisteren was er weer van appsforghent. En het soort good vibes en inspirerende gedachten dat daar ronddwaalt doet een mens met goesting de volgende morgen uit de veren springen.  Wie dat allicht ook gedaan heeft (tenzij ze iets te hard gefeest hebben nog) zijn de lichtende voorbeelden van de dag: de mannen (als sexloze kameradende krachtterm bedoeld, maar nu ik het bedenk: deju, weer zonder meisjes in de ploeg) met de ontbrekende Há.  Knap verfrissend, geïnspireerd... en met goed wat koe-bij-de-horens gehalte.

De observatie dat ze de professionals eigenlijk wat een neus hebben gezet is makkelijk gemaakt, maar evengoed wat oneerlijk makkelijk gemaakt.  Blijft dat het wat te denken geeft voor volgende apps-for iteraties.

• Hoe blijf je professionals enthousiasmeren, en laten tonen wat wij kunnen doen, maar evengoed uitdagen om een stapje verder te gaan.
• Hoe kun je die frisse challenge vanuit studenten en scholen nog beter in de verf zetten.
• Toch ook: hoe kunnen we de echt data-klus, de ijsberg onder water, beter in de picture brengen en dus ook belonen?
• En mijn idealistische droom: Wat zou er nodig zijn om daar een echt feest van de samenwerking en de wederzijds verheffing (hehe) van te maken?

On the side nog:
Met extra dank aan de uitlener van de dell-laptop lader. Met volle batterijen op de trein naar huis gewoon mijn uritemplates kunnen afwerken. w00t!  Helemaal in sync met de spec, en voorzien van een railroad-syntax-diagramtje.

En voor wie mijn slides zocht: die staan gewoon op slideshare:

Appsforghent :: Mening en ideeën over Open Data

Waarheid en erbarmen.

Vorige donderdag in Roeselare gaan luisteren naar Etienne Vermeersch en Dirk Verhofstadt die hun boek kwamen voorstellen.  De locatie (met redelijk typisch middelbare-school-refter uitstraling) tekende door de talrijke opkomst voor een behoorlijk knus en gezellig samenzijn; het spontane bijzetten van stoelen en het voor mekaar opschuiven zorgde snel voor een gepast dooreenhalen van de klassieke ordelijk schoolse rijtjes wat de sfeer zeker ten goede kwam.  Eigenlijk bijna een tip voor gelijkaardige events: neem je stoel mee aan de ingang en zoek je een plaatsje in de hoop... We hadden eigenlijk alleen nog een gezellig haardvuurtje te kort.

De lezing was vooral te kort. Zeker voor iemand die het boek gelezen heeft, en ook al wat heeft rondgekeken naar opnames van gelijkaardige events.  Anderzijds had het dan weer het voordeel om gewoon eens een inkijk te krijgen van hoe dat boek zo ongeveer moet tot stand gekomen zijn: redelijk ongeacht de "sense of urgency" die Dirk door zijn gerichte vragen aan de zaak wil toevoegen merk je gewoon aan alles dat "vader Etienne" zich op geen enkele manier gaat laten opjagen en zeker al niet verleid zal worden tot onzorgvuldigheid in denken of het vergeten vermelden van een (echt!) nuttig detail :)

De fijne vervollediging kwam dan weer door de vragen uit het publiek.  Het spannende en spontane (voorbij het voorbereide discours) bracht wat inkijk op drijfveren en overtuigingen en dat is natuurlijk nooit weg. De titel van het boek wijst dan wel op een focus op de waarheid (iets wat ik spontaan eerder met een vasthoudende en op feiten hamerende bulldog als Dawkins associeer) maar in de informele omgang met het publiek en uit de antwoorden zelf kwam vooral een groot embarmen en een leidmotief in zijn denken en doen die zoekt om (citaat) "zoveel mogelijk het lijden in de wereld te verkleinen".

Voor wie het nog niet gezien had vind ik ook de reactie op de eerste vraagsteller in Gent tekenend op dat punt.  De uit elkaar voortvloeiende combinatie van rationele kennis, mededogen en puur rationeel argumenteren brengt een rust, een redelijkheid en een erbarmen die ontwijkt om defensief of offensief te worden en met een ontegensprekelijke geduldigheid het punt maakt. Klaar en open voor wederwoord, al valt er (ook al door die stijl) nog weinig tegen in te brengen natuurlijk.

De kers op de taart was dan vooral het gezellig nakeuvelen en doorbomeren bij een glas, en verder nog op de weg naar huis, tot het toch nog even stationair draaien voor de deur... Het eigen blikveld nog wat verder oprekken met uitgewisselde linkjes voor verder nalees- en bekijkwerk: De theepot van Russel - Het Vliegend Spaghetti-Monster van Henderson, Gerin Oil van Dawkins, een sterk punt van Hitchens en deze lezing over Wiskunde, de bevolking en energie van Barlett.

Er zouden er zo meer moeten zijn: avonden als deze zowel als Etiennen en Dirken, fijne ideeën en meedenkende mensen in het publiek of in den otto...

Ik blijf overigens van overtuiging dat het web fenomenaal fantastisch is...

Vorige week zelf nog eens een praatje gedaan, en dat op het mswebcafé georganiseerd door next@bruges  (slides hieronder).

Volgende week geven diezelfde kindjes trouwens er helemaal een lap op met een groots opgezet "launchevent" in de concertzaal. Allen daarheen zou ik zeggen, zeker als je er nog aan twijfelt dat er wel wat gaande is in Brugge en omstreken. De prélaunch vorige week was alvast een success. Bijzonder boeiende contacten gelegd, en nieuw geweld met dadendrang (her-)ontdekt. Op de launch straks allicht meer van dat.

uri-templates (@mswebcafé Brugge | 20120301) on Prezi

Veel inhoudelijke reactie op mijn (allicht te) technisch verhaal was er niet echt (wel wat reacties op de fijne prezi-vorm), maar ik heb er toch minstens weer mijn persoonlijk equivalent van "Cato's volhardende herhalen" uit de kast kunnen halen. Het puntje op de I zeg maar: een tussenslide waarin ik iedereen oproep om vol ontzag te kijken naar het Internet als een fantastische wondermachine en ontzaglijke verwezenlijking van de menselijke vooruitgang (in al zijn chaotisch gedistribueerde verantwoordelijkheid daarenboven).

Bij deze: elke dag om 3h14m15s (926535) in de namiddag, en liefst als een tijdzone-tsunami over de hele wereld: "Één minuut stilte voor het Internet!". Graag. Merci. En met overtuiging.

En dat van die URI's in die presentatie en zo, dat hoort echt wel bij dat verhaal. Schoon en propere, bruikbare URI's zijn de bouwstenen van een goed werkend web.  Ze mogen op olifanten de Alpen oversteken om ons te proberen op andere gedachten te brengen, op dat punt gaan we nu eens niet toegeven.

"En toch beweegt ze", mompelde hij.

Ik hoor mezelf de laatste dagen een punt maken en herhalen, het is misschien wel niet slecht voor het punt zelf dat ik het voor mezelf eens uitschrijf. Kijk nu, een opinie begod.

Het is trouwens niet zo heel echt mijn punt, of zelfs bijzonder origineel werk. Het zit bijvoorbeeld (niet zo erg) verborgen in de gekoppelde must-watch documentaire (als je tijd hebt) maar het komt lekker snel naar boven in deze onvergetelijke soundbite:

Come off it Mister Dent you can’t win you know! Look, there’s no point in lying down in the path of progress! - Douglas Adams, The hitch-hiker's guide to the galaxy.

Digitale media, open data, software. De interwebs op zijn geheel. We kunnen discussiëren over de beperkingen en nodige verbeteringen. En finaal lyrisch worden over wat in de goede oude tijd toch gewoon minstens zo goed en veel gezelliger was. Ja hoor, echt!
Ongeacht je eigen standaard om succes te meten nu even. Elektriciteit, stromend water, digitalisering, dat heet gewoon "vooruitgang". Wie nog twijfelt en graag een aangename lakmoesproef zoekt: Ga nu en dan eens op reis naar waar het allemaal nog niet zo vanzelfsprekend is, en kom blij terug met het nieuwe inzicht.

Snel door naar de dooddoener van de dag: Elke vooruitgang is verstorend en zelden meteen voor iedereen en uitsluitend "Goed Nieuws".  De gevestigde waarden (allez kom, wij allemaal dus, de maatschappij, het weefsel qua) zijn er niet klaar voor, en gedragen zich protectionistisch, conserverend, beschermend. Het hoeft nauwelijks betoog, het is zelfs een logische reflex.

Laat ik pakweg een voorbeeld geven uit toerisme (mijn nieuwe professioneel maîtresse) en terugkeren naar de tijd van 's lands gloriedagen toen "De Pijl", "De Olifant" en "De Stephenson" ons landje sto(r)menderhand de nieuwe tijden lieten inrijden.  Fundamentele vooruitgang durf ik dat te noemen. Een symbool allicht in de fundamentele transitie van mobiliteit: Voorheen louter op basis van spierkracht (van mens of dier) dan (plots?) gemotoriseerd. Het wordt misschien wel wachten op een realiseren van "Beam me up, Scotty" voor we dat nog eens zó drastisch door elkaar schudden.

Achteraf gezien is de impact voor de toen geldende toeristische infrastructuur (diligences, afspanningen, ...) zonder meer desastreus geweest, en men zag ongetwijfeld wel snel de bui hangen. Vandaag vallen we terug op die nieuwe mobiliteit met de vanzelfsprekendheid waarmee we het kraantje opendraaien en ons gezicht verfrissen. Toen werd gegrepen naar nieuwe regels en een gezonde portie "FUD" om de treinen niet al te snel te laten rijden.  De vooruitgang niet louter spreekwoordelijk tegenhouden gaf mijns inziens de sector de nodige tijd om zich her uit te vinden.

Wat ik vandaag echt wou meegeven is dit: Met de kracht van de alles verklarende toekomst (achteraf hebben we het altijd van te voren geweten) worden die reacties altijd ronduit potsierlijk: We lachen vandaag eens goed met die koeien die geen melk meer geven.

Iemand zou gewoon dringend eens moeten meten of er niet gewoon iets is als een vernieuwings-constante die uitdrukt in benodigde generaties hoeveel tijd economie, belangengroepen, maatschappij, mensheid daadwerkelijk nodig hebben om ten volle en ongehinderd te genieten van de vruchten van zijn eigen vooruitgang.

• Wanneer wordt "en toch gaan ze nog melk geven" niet meer heimelijk gemompeld, maar algemeen als feit aanvaard? 
• En hoe herken je ze: de mompelende voorlopers met de klare kijk (of gewoon een betere telescoop)?

Piraterij is een oud woord met een zeer geladen betekenis, zelfs in moderne tijden.  Een gewaagde keuze alvast om het over te dragen op mensen of handelingen die morgen vast zo alledaags zijn als het aanknippen van het licht.

Morgen is misschien wat kort, en over veertig jaar wat juister. Ik doe alvast mijn best om tot dan fit genoeg te blijven om het zelf nog mee te maken. Tot dan alvast een goed weekend gewenst en een welgemeende tip: rustig aan, en niet te heftig meisjes en jongens, "adem nog eens diep" en gooi U helemaal in dat digitale: "Share and Enjoy".

update: Interessant extra filmpje hierrond: "Everything is a remix"