Brr. Geen fijn nieuws vandaag. En ik kan daar niet goed tegen.
Nee, geen aanklacht op de media. hoor (Toch nu nog niet. Media-ergernis haal ik meestal pas bij de speurtocht naar vermoede naweeën dagen nadien.) Het is het nieuws zelf natuurlijk. Dat nekt mijn al te graag gekoesterde waanbeeld dat het overal in de wereld steeds zó fijn is zoals ik het zou willen.
De idioot die in klasdiscussies in de humaniora ook steevast zou pleiten voor rabiaat pacifisme, dat was ik. Van dat puisterig gedram dat stelt dat we kinderen zonder wapenspeelgoed en soldaatjes moeten laten opgroeien. (jaja, die maakbare mens daar gingen we voor) En van die heerlijk stroperige naïeviteit die weet dat (dan) alles goedkomt.
Ik heb er duidelijk nog last van.
"Zinloos Geweld" is andermaal de topic van de dag dus. Een betreurenswaardig staaltje van de door Popper aangehaalde ingebouwde paradoxen van de open samenleving. Mijn andere lievelingsdenker in dit soort kwesties is Bertrand Russel natuurlijk. Niet in het minst omdat hij van de ene op de andere wereldoorlog een schijnbare bocht maakt in zijn eigen houding. Van strijdbaar pacifist in WO I naar de vader van het "Relative Political Pacifism" tijdens WO II: Een realisme op zoek naar het minste van twee kwaden; afwegend wat de spelregels zijn voor zinvol geweld. Motivaties voor een maatschappelijk organiseren van een geweldsmonopolie.
Vandaag is er weinig steun van al die boekenwijsheid, want zo, met al die nuance, gaat het al te snel van "Schop de mensen tot ze een geweten hebben" tot "Wat heeft het allemaal voor zin?"
Zelf doe ik het alvast wel. En laat het ons gewoon meer met z'n allen doen. Dan kan het deste milder en onopvallender denk ik. Niet echt schoppen natuurlijk, maar wel de verontwaardiging ongegeneerd tonen: mopperen dus. In het verweer gaan. Weerbaarheid tonen. Niet eens disonant eigenlijk, slechts net iets minder stil dan gewoonlijk toch eens de mening van de stille meerderheid te berde brengen. Van "Hé, die vuilbak stond toch echt niet te veraf." tot "Uw houding en gedrag is behoorlijk storend en associaal". Lafhartig slim genoeg dus enkel nog op die plaatsen en momenten dat we er zelf geen klappen mee oogsten. Geen groter gevaar lopend dan de karikatuur van de grumpy old man te worden. Een nieuw maatschappelijk streven zeg maar, en voor de positivo's onder ons nog het liefst gedragen door een volgehouden zelf-opgelegde glimlach en opgewekte "goeiemorgen" om vooral te zorgen dat het niet zal nodig zijn.
Een vrolijk Pasen alvast.
Nee, geen aanklacht op de media. hoor (Toch nu nog niet. Media-ergernis haal ik meestal pas bij de speurtocht naar vermoede naweeën dagen nadien.) Het is het nieuws zelf natuurlijk. Dat nekt mijn al te graag gekoesterde waanbeeld dat het overal in de wereld steeds zó fijn is zoals ik het zou willen.
De idioot die in klasdiscussies in de humaniora ook steevast zou pleiten voor rabiaat pacifisme, dat was ik. Van dat puisterig gedram dat stelt dat we kinderen zonder wapenspeelgoed en soldaatjes moeten laten opgroeien. (jaja, die maakbare mens daar gingen we voor) En van die heerlijk stroperige naïeviteit die weet dat (dan) alles goedkomt.
Ik heb er duidelijk nog last van.
"Zinloos Geweld" is andermaal de topic van de dag dus. Een betreurenswaardig staaltje van de door Popper aangehaalde ingebouwde paradoxen van de open samenleving. Mijn andere lievelingsdenker in dit soort kwesties is Bertrand Russel natuurlijk. Niet in het minst omdat hij van de ene op de andere wereldoorlog een schijnbare bocht maakt in zijn eigen houding. Van strijdbaar pacifist in WO I naar de vader van het "Relative Political Pacifism" tijdens WO II: Een realisme op zoek naar het minste van twee kwaden; afwegend wat de spelregels zijn voor zinvol geweld. Motivaties voor een maatschappelijk organiseren van een geweldsmonopolie.
Vandaag is er weinig steun van al die boekenwijsheid, want zo, met al die nuance, gaat het al te snel van "Schop de mensen tot ze een geweten hebben" tot "Wat heeft het allemaal voor zin?"
Zelf doe ik het alvast wel. En laat het ons gewoon meer met z'n allen doen. Dan kan het deste milder en onopvallender denk ik. Niet echt schoppen natuurlijk, maar wel de verontwaardiging ongegeneerd tonen: mopperen dus. In het verweer gaan. Weerbaarheid tonen. Niet eens disonant eigenlijk, slechts net iets minder stil dan gewoonlijk toch eens de mening van de stille meerderheid te berde brengen. Van "Hé, die vuilbak stond toch echt niet te veraf." tot "Uw houding en gedrag is behoorlijk storend en associaal". Lafhartig slim genoeg dus enkel nog op die plaatsen en momenten dat we er zelf geen klappen mee oogsten. Geen groter gevaar lopend dan de karikatuur van de grumpy old man te worden. Een nieuw maatschappelijk streven zeg maar, en voor de positivo's onder ons nog het liefst gedragen door een volgehouden zelf-opgelegde glimlach en opgewekte "goeiemorgen" om vooral te zorgen dat het niet zal nodig zijn.
Een vrolijk Pasen alvast.
