Om stil van te worden. Maar net dan gaat er natuurlijk veel over gezegd worden.
Mij overvalt vooral wat me recent is gaan opvallen en sindsdien meer en meer stoort in de berichtgeving en algemene publieke opinie in dit soort (helaas niet alleenstaande) gevallen:
Wie is daar eigenlijk mee begonnen? Het negatief beladen van dit woord "extreem" en zijn ondertussen medeplichtige: radicaal, fundamenteel, principieel, ...
Als je ze vandaag nog wilt gebruiken in een positieve context moet je het expliciet van die extra duidelijkheid voorzien. De neutraliteit is weg, laat staan de waardering die ik zelf zou durven opbrengen voor dat meegedragen beetje inzet:
We willen toch net die koppige volharding van de Die Hard acteur? De kranten staan bol van wat ver genoeg van het normale afwijkt om onze aandacht waard te zijn. We verheerlijken (terecht) de sporter die tot het uiterste gaat. De wetenschap verlegt grenzen door te proberen de randgevallen en duistere afwijkingen van de geldende theorieën te gaan verduidelijken. De extremofiele levensvormen leveren dat beetje peper in de gene-pool om het leven hier op de lange termijn onderhoudend te houden....
Nee, in mijn hoofd is niet de hardnekkigheid, maar de foute richting waarin die wordt gehandhaafd problematisch.
Extremisme afwijzen is net de duidelijkheid en confrontatie van de zwart-wit stelling wegvlakken. A priori kiezen voor mainstream. Tevreden met de grijze alledaagsheid. De vruchten van de moeizame consensus mislopen omdat iedereen vooraf al gewoon hetzelfde weldenkende idee moest hebben?
Dus nee, ik ga er even niet in mee. Extremisme is niet het probleem, onverdraagzaamheid wel.
In het volle besef van de (genoegzaam bekende) inherente paradoxen van het concept "mekaar verdragen":
Doe mij maar wat meer je best, dan. Op dagen als deze wens ik ons als soort gewoon nog meer Extreme Verdraagzaamheid, Radicale Vrijdenkerij, Fundamentele Geweldloosheid en Principiële Onzekerheid.
Mij overvalt vooral wat me recent is gaan opvallen en sindsdien meer en meer stoort in de berichtgeving en algemene publieke opinie in dit soort (helaas niet alleenstaande) gevallen:
De schuldige vinger gaat meteen naar "Extremisme".
Wie is daar eigenlijk mee begonnen? Het negatief beladen van dit woord "extreem" en zijn ondertussen medeplichtige: radicaal, fundamenteel, principieel, ...
Als je ze vandaag nog wilt gebruiken in een positieve context moet je het expliciet van die extra duidelijkheid voorzien. De neutraliteit is weg, laat staan de waardering die ik zelf zou durven opbrengen voor dat meegedragen beetje inzet:
We willen toch net die koppige volharding van de Die Hard acteur? De kranten staan bol van wat ver genoeg van het normale afwijkt om onze aandacht waard te zijn. We verheerlijken (terecht) de sporter die tot het uiterste gaat. De wetenschap verlegt grenzen door te proberen de randgevallen en duistere afwijkingen van de geldende theorieën te gaan verduidelijken. De extremofiele levensvormen leveren dat beetje peper in de gene-pool om het leven hier op de lange termijn onderhoudend te houden....
Nee, in mijn hoofd is niet de hardnekkigheid, maar de foute richting waarin die wordt gehandhaafd problematisch.
Extremisme afwijzen is net de duidelijkheid en confrontatie van de zwart-wit stelling wegvlakken. A priori kiezen voor mainstream. Tevreden met de grijze alledaagsheid. De vruchten van de moeizame consensus mislopen omdat iedereen vooraf al gewoon hetzelfde weldenkende idee moest hebben?
Dus nee, ik ga er even niet in mee. Extremisme is niet het probleem, onverdraagzaamheid wel.
In het volle besef van de (genoegzaam bekende) inherente paradoxen van het concept "mekaar verdragen":
- Omdat tolerantie als woord maar betekenis krijgt als het ook echt een beetje pijn doet, als je wel even over je walging, weerzin en verontwaardiging heen moet komen.
- En dat intolerantie helaas wel het enige blijft wat een tolerante samenleving echt niet kan dulden.
Doe mij maar wat meer je best, dan. Op dagen als deze wens ik ons als soort gewoon nog meer Extreme Verdraagzaamheid, Radicale Vrijdenkerij, Fundamentele Geweldloosheid en Principiële Onzekerheid.
« Je hais vos idées mais je me battrais jusqu’au bout pour que vous puissiez les exprimer. » -- Voltaire
