Schone titel. Gepikt van Radio1.
En dan denk ik: Ah gut, onderwijs en de droom van de maakbare mens weer, de illusie ook van het ongeschreven blad dat de meester gaat volschrijven. Alsof men de maatschappij gaat sturen door deze of gene richting aan te bieden. Enige pragmatica zegt me dat als die richtingen niet meer bezocht worden of aanslaan, dat ze dan vanzelf niet meer gegeven worden me dunkt, nee? Nostalgia ammehoela, allez ja fijn voor bij een glas wijn of zo. Doe mij maar piecemeal social engineering: "Pas U aan op wat er leeft, en duw zo goed mogelijk weg van het grootste en meest nijpende kwaad dat je in die leefwereld ontdekt."
En anderzijds mag het wel eens gedaan zijn met het overdreven promoten van richtingen waar ze uit hoofde van één of andere knelpuntjobbedenking dringend meer studenten moeten naartoe lokken. (En pas op, want "dringend" is dan sowieso met een delay van 3-5 jaar opleidingstijd, probeer dat dus aan een automatiserings-ingenieur uit te leggen. Ség.)
Aan de rand doet het me dan ook weer denken aan de "digitaal expert"stunt van Agoria laatst. (Juk zeg die redirect URI van die mannen bezien, rillingen!) En de fijne stukjes her en der daaromtrent.
Mijn gedachten erover toen onbezonnen ineens in een g+ comment geramd, en mijn overtuiging komt hierop neer: De mix aan talenten in onze samenleving is voornamelijk de vrucht van wat er in de genepool aanwezig is. Die genepool is voor ons soort door ruwweg een miljoen jaar of wat evolutie uitgesleten en daar ga je het mee moeten doen (ook de komende generaties me dunkt). Geen geschrapte opleiding, torenhoge EU subsidie, of imago-marketing-campagne die dat wezenlijk verandert.
Ik laat in het midden of die campagnes erin slagen meer studenten naar een richting te krijgen, ik betwijfel alleen of we dat echt willen: lange termijn? educatief-technisch-pedagogisch? sociaal?
Nu mijn kinderen de overstap naar secundair en meer daarná aan het zetten zijn valt me weer op hoe moeilijk het onderwijs het heeft om voorbij het ongeschreven blad te zoeken naar de aanwezige structuur in het blad zelf (interesse en aanleg) en dát maximaal te exploiteren.
Elke keukenbouwer zal het U zeggen: werk mee met de tekening van het hout, vecht daar niet tegen.
O, en geen stenen naar het onderwijs alleen: de maatschappij (wij dus) erond helpt nu ook niet bepaald: die past zich ook niet op de meest natuurlijke manier aan aan de vruchten van zijn eigen vooruitgang. Omtrent het tekort aan denkende medemensen in de technische branches denk ik dan spontaan dat met enige openheid rond dat denken veel nutteloos naast elkaar energie verstoken uit de weg geruimd kan worden. Maar dan komen we allicht weer uit bij de samen-werkings-paradox.
Breft, dit is mijn blog, dus hier heb ik gelijk. Maar sloof je uit in de commentaren of op je eigen blog mocht je ook nog van dat (eigen gelijk) over hebben.
Tenslotte nog de transcript van mijn eerdere comment over de Agoria campagne (want g+ zal de gelinkt topic mogelijks enkel delen met de kringen van de originele poster):
Ik heb het niet bepaald op dit soort campagnes die vooral op terminologie en imago lijken te spelen... voor mij blijft het woord dat de lading dekt gewoon "ingenieur" (o wat ben ik heerlijk ouwerwets)
Qua klank vertelt dat in-gen-ieur mij vooral dat het in-de-genen moet zitten :-)
In sé voer voor biologen dus. En ik laat het aan de sociologen of campagnes er dan in slagen mensen toch een hen-niet-natuurlijk-fittende studie-richting aan te smeren én aan de pedagogen helemaal of dat dan ook wenselijk is...Kijk, de hele vloot aan de zogenaamde digital natives ten spijt geloof ik echt dat het gehalte(=percentage) mensen dat de verwondering in zich draagt om te doorgronden hoe het (techniek) werkt en het dan ook te gaan verbeteren niet echt wijzigt, laat staan verhoogt.
Reden tot paniek is er volgens mij niet: met dat percentage redden we het best, volgens mij. Ik heb het dus ook al niet zo voor het doemdenken ook nie :-)
En dan is deze: http://trunc.it/jkhro ook weer leuk. Organizaties hebben nu eenmaal al te snel de neiging hun eigen bestaansreden tot doel op zich te verheffen.
Bottom line: voor mij is de maatschappelijke opdracht van een organizatie als Agoria eerder nakijken hoe door samenwerking en kennis-uitwisseling de beperkte schare techneuten die we voortbrengen maximaal kunnen ingezet worden ter bevordering van de samenleving.
En om de cirkel rond te maken: Een ingenieur die dan ook nog zo slim is en passant een goed verkopend boek te schrijven zal dan allicht ook wat stereotiepen omtrent het imago kunnen doorprikken :)
