Tien jaar na Parijs: waarom ik nog steeds geloof in vrede.
Op 13 november 2015 zat ik, zoals zovelen, verslagen naar mijn scherm te kijken. Parijs in brand. Onschuldige mensen, acht terroristen, de echo van angst die dagen bleef hangen. Ik schreef toen een lange blog over geweld, pacifisme en de paradox van naïviteit. Met Spinoza, Russell, Popper en Sam Harris als reisgenoten.
Tien jaar later vraag ik me af: wat blijft daarvan overeind? En wat is er veranderd?
Niet zoveel wezenlijks is veranderd. Maar het zaadje van toen is een boom met stevige wortels en breed bladerdek geworden. De vele pogingen om dat beschimpend weg te zetten als naïef of futiel, maken geen indruk meer.
Niet zoveel wezenlijks is veranderd. Maar het zaadje van toen is een boom met stevige wortels en breed bladerdek geworden. De vele pogingen om dat beschimpend weg te zetten als naïef of futiel, maken geen indruk meer.
Hier is mijn antwoord aan wie me bestempelt als “Oh gij naïeve kl**t !”
---o0o---
