Er is leed. Veel. We zien het. En het is geen natuurramp. Dit is mensenwerk. Aangedaan leed. Vermijdbaar. Gedocumenteerd. Gearchiveerd.
Al dat leed komt voort uit keuzes. Iemand kiest iets — of niets. Laat iets uitvoeren. Maakt iets mogelijk. Praat iets goed. Of kijkt weg.
Diezelfde mensen maken ook andere keuzes, elders, voor anderen. Ze beschikken dus over inzicht, vrije wil, alternatieven. We zien hoe hun taal, hun intenties, hun daden en de gevolgen ervan telkens verschillen, afhankelijk van wie moet boeten, en wie gesteund moet worden.
Die keuzes zijn niet gebaseerd op schokkend nieuw bewijs of onverwachte feiten. Ze zijn voorspelbaar. Ze volgen eerdere keuzes, loyale allianties, oude reflexen.
En het is lastig om daarop terug te komen. Om toe te geven dat je fout zat. Het vraagt moed om je eigen kamp de les te spellen, fouten te benoemen, grenzen te trekken. En hoe langer het uitblijft, hoe moeilijker het wordt. Hoe hoger het moreel gezichtsverlies, hoe dieper de hakken in het zand gaan.
Het internationale wegkijken rond Palestina en Israël sleept aan sinds 1948.
De schaamteloosheid. De straffeloosheid. De eindeloze uitvluchten. De diplomatieke camouflage. De stilaan genormaliseerde misdaden. De apartheidspraktijken die men oogluikend blijft toelaten.
Ze hebben een ethisch landschap gegraven, vol diepe dalen waarin het goed schuilen is. "Het is toch zo complex", meneer. En de moed om dat comfortabele schuiloord — het aloude “Wij kunnen niets” — te verlaten, lijkt inmiddels op roekeloze politieke waaghalzerij.
Zo regeert ons bewind: In onvermogen. Bol van de strategisch berekende lafheid. Zonder zelfinzicht. Onwillig om verantwoordelijkheid op te nemen of te delegeren.
Een bewind dat wijzelf democratisch verkozen. Om ons te vertegenwoordigen. En daarin schiet het nu hopeloos tekort.
Slecht personeel is het, simpelweg niet geschikt voor de job. Nochtans stond het allemaal in de vacature: organisatietalent, oplossingsgerichtheid, flexibiliteit, morele helderheid, weerzin tegen passiviteit.
Niemand van de 110.000 rode-lijntrekkers in Brussel dacht dat het probleem op maandag opgelost zou zijn. We weten dat dit werk is voor de lange adem. Misschien wel 10.000 dagen.
10.000 dagen voor herstel, vrede, wederopbouw. Voor recht, vertrouwen, waarheid. Voor diplomatie, onderhandeling, gerechtigheid.
Zóveel realisme is er. Zóveel geduld zelfs.
Maar dat geduld bestaat alleen samen met een radicaal, onwrikbaar ongeduld over het begin ervan.
Het werk moet beginnen. Vandaag.
Elke dag uitstel, elke dag vertraging, elke dag aarzeling, elke dag laf zwijgen, elke dag moreel verdwalen — is een dag extra leed. Onnodig. Onaanvaardbaar.
Stop met zeuren over wat niet kan. Doe wat wel kan. Doe méér. Zoek nieuwe bondgenoten. Fluit je partners terug. Neem de wapens weg uit de handen van de agressors.
Kies de kant van geweldloosheid. Verlaat het pad van de barbarij.
Wees duidelijk.
Roep mensen bijeen die het wél kunnen. En ga zelf uit de weg.
Zelf, wil ik niet langer zwijgen, want wie zwijgt is medeplichtig.
-oOo-
Tot zover mijn persoonlijke verwoording van wat we onderhand allemaal in elke vezel voelen. Dit op uitnodiging van de burger-schrijf-actie J' accuse van SOS Gaza. Bij deze geef ik graag het stokje door: de uitnodiging om je eigen gedachten neer te schrijven en publiek te maken, te delen via sociale media. Maar ook, als je dat beter past, hun effectieve juridische aanklacht te ondersteunen via een donatie.
